Prawo autorskie a odszkodowanie - radca prawny wyjaśnia w jakiej sytuacji naruszenie praw autorskich może spowodować odpowiedzialność odszkodowawczą. W praktyce często spotykamy się z zapytaniami dotyczącymi możliwości uzyskania odszkodowania za naruszenie autorskich praw majątkowych, polegającego na korzystaniu z utworu bez zgody. Uprawnieni, których autorskie prawa majątkowe zostały naruszone w taki sposób z reguły zastanawiają się jaką kwotę mogą uzyskać w postępowaniu sądowym.

Wynagrodzenie za korzystanie z utworu

Przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przewidują, że podmiot posiadający autorskie prawa majątkowe może żądać od osoby, która naruszyła te prawa naprawienia wyrządzenia szkody poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu.

Jak ustalić wysokość wynagrodzenia?

W orzecznictwie wielokrotnie pojawiał się ten problem. Przykładowo Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 czerwca 2019 r., sygn.: II CSK 211/18 przyjął, że określenie wysokości wynagrodzenia wymaga przede wszystkim zbadania zakresu i charakteru eksploatacji utworu przez naruszyciela oraz oceny, jaką kwotę uzyskałby uprawniony tytułem wynagrodzenia, gdyby korzystanie to odbywało się za zgodą uprawnionego. Podobnie uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2018 r., sygn.: V CSK 617/15, podkreślając, że przez stosowne wynagrodzenie należy rozumieć takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby podmiot prawa autorskiego, gdyby pozwany zawarł z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia. W wielu przypadkach zdarza się, że korzystanie z utworu bez odpowiedniej zgody następuje po rozwiązaniu umowy, która dotychczas uprawniała naruszyciela do korzystania z utworu. Wówczas przy ustaleniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się przede wszystkim wolę stron umowy, tj. kwotę wynagrodzenia określoną w łączącej strony wcześniej umowy (tak przyjęto w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2017 r., sygn.: II CSK 400/16).